Akademik Profesor Dr Vladimir F. Vujić (1894-1953),rođen je 1894. go­dine u Beogradu, u građanskoj porodici. Medicin­ske studije započeo je u Parizu 1913. godine, ali je brzo prešao u Beč. Zadojen patriotizmom, ušestvovao je kao dobrovoljac u balkanskim ratovima i Prvom svetskom ratu. Ceo Prvi svetski rat proveo je u vojsci kao medicinar. Povlačio se sa srpskom vojskom preko Albanije u Grčku. Po završetku rata otišao je u Prag, gde je 1923. godine dovršio studije. Uspešno je ovladao nemačkim, francuskim i češkim, a u manjoj meri italijanskim i grčkim jezikom. Prof. dr Vladirnir F. Vujić je studirao medicinu u Parizu i Pragu, a specijalizaciju neurologije i psihijatrije završio 1925. godine u Beču na Klinici profesora dr Wagner-Jauregg-a, dobitnika Nobelove nagrade za medicinu, za piretoterapiju progresivne paralize, 1927. godine.

Prof. dr V. Vujić je posle rata izabran za prodekana Medicinskog faku1­teta i redovnog profesora, kao i za sefa Katedre. Do smrti je ostao sef Katedre neurologije, psihijatrije i medicinske psihologije (1945-1953). Posle naučnog putovanja u Englesku 1946/47. godine izabran je za clana Kraljevskog medicinskog udruzenja. Osim toga, bio je član Bečkog neuropsihijatrijskog društva i Društva čehoslovačkih i francuskih neurologa i psihijatara. Objavio je niz radova u českim, nemačkim, francuskim i engleskim časopisima. Njegova otkrica o ponasanju pritiska likvora tokom spavanja imaju i dalje naučnu vaznost, a izučavanje optičkih paslika omogućilo mu je da otkrije patolo­giju vidnih centara i puteva. Glavna mu je zasluga što je prvi uočio i opisao nove fenomene za Kaligarisov sindrom, jedne naročite vrste frustnog, "Iarviranog", oboljenja mozga, i za uočavanje rotacionih fenomena ekstremiteta kod meningitisa, kasnije nazvanih "V ujicevi znaci". Profesor Vujić je sva svoja otkrića objavio najpre 1939. godine u Bazelu, u saradnji sa dr Kurtom Levijem. Proučavajuci gripozne epidemije u Beogradu, detaljno je klinički obradio njihovu celu patologiju i kao rezultat tog istraživanja objavio 1948. godine monografiju pod naslovom Encephalitis larvata. Ovo Vujićevo otkriće se citira u svim velikim svetskim udzbenicima. Kao akademik (SANU), profesor Vujić je 1949. godine za ovo delo dobio prvu AVNOJ-evu nagradu Ministarstva za nauku i kulturu FNRJ. Profesor Vladimir F. Vujic je vodio stručnu prepisku sa velikanima neuropsihijatrije kao sto su bili Pal Kosa, Robert Wartenberg, a sa Pierre Janet-om i stručno-naučnu polemiku oko koncepta tada veoma uvažavane psihastenije.
Do 1931. godine radio je u Bolnici za duševne bolesti - Guberevac, odakle je prešao na Medicinski fakultet u zvanju asistenta. U rangu docenta radio je punih devet godina, nakon čega je promovi­san u zvanje profesora. Od 1945. godine je upravnik Neuropsihijatlijske klinike, a od 1948. dopisni član Srpske Akademije Nauka.
U vreme kada je prof. dr Vladimir F. Vujić bio upravnik, Neuropsihijatrijska klinika raspolaže mladim kadrovima, koji razvijaju bogat pedagoški, stručni i naučni rad. Bio je istinski strog patron, nemački vaspitavan, pogledom i rečju ulivao je strahopostovanje. Od saradnika je tražio permanentan rad i usavršavanje u struci. Za predavanja studentima obavezno su se pripremali svi asistenti i nastavnici. Uoči nastave svi su bili od 5 sati ujutru u stanu profesora Vujića. Sledilo je, redom, preslišavanje. Pred početak časa Vujić je prozivao predavača, a nastavu su bili obavezni da prate svi saradnici Klinike. Bila je to prava bečka, tj. svetska škola neuropsihijatrije, a odnosi su bili vrlo hijerarhizovani, tj. znalo se ko zapoveda, ko sta radi i ko koliko vredi.
Još u vreme studija često je odlazio u zemlje zapadne Evrope da bi upotpunio svoje stručno znanje. Specijalizaciju je zavrsio u Beču kod prof dr Wagner Jauregga i na berlinskoj klinici kod prof dr Bonheoffera. Posle Drugog svetskog rata ističe se svojim stručnim i naučnim radom, vrsnim izlaga­njem materije i neprestanim praćenjem stručne i naučne literature. Opisao je slučajeve i otkrio nove znake larviranog encefalitisa u toku epidemije gripa. Ukazao je na značaj optičkih paslika kod različitih bolesti. Objavio je prvi udžbenik Medicinska psihologija i opšta psihopatologija, koji je osnova specijalne psihijatrije.
Otkrivanje i formulisanje entiteta larviranog encefalitisa, do tada nepoznatog u medicini, Vujić je najpre objavio 1939. godine u Bazelu, u saradnji sa dr Kurt Levijem, u knjizi Die Patologie des optischen Nachbilder, a zatim u knjizi izdatoj u Beogradu 1952. godine pod naslovom Medicinska psihologija i opšta psihopatologija. Vujićevo otkriće navodi se u svim velikim svetskim udžbenicima. To je bio period kada je prvi put uspostavljena saradnja psihologa i psihijatara, čak i formalno, zaposljavanjem prvog kliničkog psihologa na klinici. Tako su po prvi put odškrinuta vrata širom otvorili, nekoliko godina kasnije, saradnici i učenici profesora Vojina Matića, koji je nasao mesto za razvoj dinamike i dečije psihijatrije ne na klinici, već preko Instituta za zdravstvenu zaštitu majke i deteta, na Katedri za dečiju psihologiju Filozofskog fakulteta u Beogradu.
Svojim učenicima, kako studentima tako i lekarima, Vujić je ostao u sećanju kao autoritativna ličnost, čovek ogromnog znanja i kao izvanredan predavač. Njegova predavanja su privlačila ne samo studente medicine već i studente drugih fakulteta. Ne samo zbog terne već i zbog načina izlaganja materije. A teme za svoja predavanja, veoma često inspirativna, nalazio je ne sarno u nastavnom programu već i u primedbama koje su mu, doduše retko, stavljali nedoučeni ideolozi materijalizma (duh, duša, duševni život itd.).
Svojim stvaralačkim radom profesor Vujić je bio ugaoni kamen naše neuropsihijatrije. Opšte je uverenje da je Vladimir F. Vujić jedna od najistaknutijih ličnosti koje su delovale u srpskoj medicini u prvoj polovini XX veka. Kao vaspitač, ostavio je dubok trag u nastavi na Medicinskom fakultetu u Beogradu. Do njegovog mišljenja bilo je izuzetno stalo ne samo lekarima u Srbiji i ondašnjoj Jugoslaviji već i onima u Evropi, što pokazuju i uvažavanja njegovih istupanja na međunarodnim stručnim skupovima.
Za života važio je za čvrstu moralnu ličnost, velike erudicije, pa se sa pravom ubraja u velikane srpske medicine. U znak zahvalnosti za doprinos struci i nauci Psihijatrijska klinika Medicinskog fakulteta u Beogradu nosi njegovo ime Drugi veliki Vujićev doprinos odnosi se na uvođenje nastave iz oblasti psihologije i psihopatologije u okvir psihijatrijskog obrazovanja lekara. Njegova prva interesovanja za psihologiju datiraju još iz perioda studija medicine. Bio je jedan od boljih poznavaoca psihoanalize i novih dinamskih pravaca proisteklih iz nje, ali nije bio njihov pristalica. Iz toga interesovanja proistekao je i prvi udžbenik medicinske psihologije i psihopatologije za medicinare. Drugi deo tog udžbenika nije stigao da završi.